Digiplace draait op een desktopcomputer (Fedora Workstation 27) met 2 identieke schermen. Schermvolgorde staat goed ingesteld en het hoofdscherm staat links. Maar bij het inloggen of het opnieuw aanmelden verschijnt het inlogscherm van GDM op het rechterbeeldscherm.
Open een terminal en voer het volgende commando in:
sudo cp ~/.config/monitors.xml /var/lib/gdm/.config
Onder Fedora 25 & 26 was het uitzetten van de computer soms een tijdrovende klus. Het kon soms wel tot 2 minuten duren voordat de de computer zichzelf wist uit te schakelen. Ook liepen tijdens gebruik de temperaturen soms hoog op door een intensieve cpu task. De oorzaak bleek te liggen bij tracker.
Tracker is a search engine, search tool and metadata storage system.
It allows you to find the proverbial needle in your computer’s haystack as well as providing a one stop solution to the organisation, storage and categorisation of your data.
Mijn voorkeur is om tracker in zijn geheel te beteugelen. Als volgt te regelen:
sudo dnf install tracker-preferences
Start vervolgens tracker-preferences op en zet alles uit. Open vervolgens Nautilus. Maak alle bestanden zichtbaar (CTRL+h) en wis de map
.cache/tracker
Bij mij ging dat om een bestandsomvang van ruim 12 Gb (!). Herstart nu je computer.
Mijn cpu load is nu helemaal tot rust gekomen. Dat is ook ten goede gekomen van de temperatuur. En de computer start en sluit nu snel af.
Wil je toch gebruik blijven maken van tracker? Open dan tracker-preferences en maak daarin je eigen keuzes. De meest voor de hand liggende keuze is om te kiezen voor (Begrenzingen) Bestanden op de achtergrond indexeren: Alleen als de computer niet wordt gebruikt.
Tearing is het fenomeen dat zich kan voordoen op je beeldscherm bij het bekijken van video of het spelen van een spel. Bij tearing wordt een eerder weergegeven frame overschreven door een nieuw frame. Gedeelten van het oude frame zijn dan nog zichtbaar wanneer het nieuwe frame wordt weergegeven.
Op mijn voormalige Ubuntu en huidige Fedora Workstation was tearing een vervelend probleem bij het afspelen van bijvoorbeeld een youtube film of bij het bekijken van Netflix. Mijn computer maakt gebruik van een NVIDIA grafische kaart (GTX GeForce 760) en daarvoor wordt momenteel de NVIDIA 384.69 driver voor ingezet. Standaard wordt overigens bij Fedora geen gebruik gemaakt van een /etc/X11/xorg.conf configuratie bestand. Maar je kan er wel zelf een aanmaken. Daar zijn ook handleidingen voor te vinden. Maar als je een moderne kaart en recente driver gebruikte kan het ook met behulp van de NVIDIA driver software.
Je kan er voor kiezen om onderstaande handeling niet uit te voeren als root. Je opent dan niet nvidia-settings met het sudo commando. Dan hoef je ook niet te kiezen voor “Save to X Configuration File” want daarvoor heb je natuurlijk root rechten nodig. Het werkt dan net zolang tot je weer je computer opstart. Probeer het eerst eens op deze manier uit. Maar als dat werkt dan wil je mogelijk ook die instelling definitief maken. Dat doe je als volgt:
Open een terminal en voer volgende commando in:
sudo nvidia-settings
Daarmee open je (na het invoeren van je wachtwoord) als root je NVIDIA X Server Settings.
Waarom moeilijk als het makkelijk kan? Fedora is standaard voorzien van Flatpak support. Je hoeft dus alleen maar de juiste repo toe te voegen:
sudo flatpak remote-add --if-not-exists flathub https://flathub.org/repo/flathub.flatpakrepo
om vervolgens onder flatpak Steam zelf te installeren
sudo flatpak install flathub com.valvesoftware.Steam
Zo gedaan, zo klaar, zo fijn. En er ligt nog meer voor je klaar: http://flatpak.org/apps.html
Je kan steam ook vanuit terminal starten zodat je eventuele foutmeldingen kan zien. Opdracht:
flatpak run com.valvesoftware.Steam/x86_64/stable
Wil je Steam verwijderen:
flatpak uninstall com.valvesoftware.Steam/x86_64/stable
Het is al een keer eerder geprobeerd (zie alle artikelen over Fedora) maar Digiplace draait tegenwoordig met Fedora 25 op zijn desktop computer. Vroeger stond het gebruik van de meest recente versie van Fedora gelijk aan het aanbod van de laatste release van GNOME. Dat is helaas niet meer het geval. Fedora 25 werkt met GNOME 3.22.3. En er zijn inmiddels genoeg distributies te vinden die draaien onder 3.24.1. Het wachten is dus op de (vertraagde) release van Fedora 26.
Maar laat ik het daar nou niet over hebben. De vraag moet zijn: hoe bevalt het gebruik van Fedora 25 in de praktijk? Die vraag probeer ik te beantwoorden met de ervaringen van Ubuntu (Unity) in het achterhoofd. Daarbij aangetekend dat ik niet draai onder Wayland. Ik gebruik NVIDIA Driver 378.13 voor mijn GeForce GTX 760 kaart en dan moet je Wayland nog even vergeten.
Vooralsnog kan ik alle software gebruiken waar ik mee gewend was te werken. Het aanbod van Fedora is weliswaar niet helemaal gelijk met dat van Ubuntu, maar ik grijp vooralsnog nergens mis. Of het nu gaat om Spotify, Chrome of de laatste NVIDIA drivers…het is er allemaal. Niet alles komt dan vanuit de standaard source die Fedora weet aan te bieden. Zo moet je voor bijv. Spotify gebruik maken van een externe bron óf je installeert een zgn. flatpak (meer info: Spotify onder Fedora). En met behulp van Fedy kan je eventueel wat tweaks uitvoeren zonder meteen helemaal onder de motorkap te kruipen. Denk dan aan het installeren van bijv archive formats, encrypted dvd playback, Microsoft TrueType core fonts etc. Kortom, wat betreft het aanbod van software en tools biedt Fedora genoeg om de overstap te wagen.
GNOME is voor mij een prettige bureuabladomgeving om mee te werken. Maar werken onder een pure GNOME omgeving is iets te spartaans. Je gebruikt dus al snel de zgn. GNOME Shell Extensions. Die gebruik je dan het makkelijkst met behulp van GNOME Tweak Tool. De volgende uitbreidingen zijn geïnstalleerd:
En daarvan zijn sommige van die extensions zo geconfigureerd dat bijv. geen Top Left Corner actief is. En in combinatie met het uitzetten in GNOME tweak tool van (Bovenste balk) “Programmamenu tonen” is ook het werken op 2 schermen prima te doen. (ik gebruik Multi monitors add-on vooral voor het creëren en plaatsen van thumbnails Sliders aan de linkerkant van de 2e monitor).
Programma’s als Filezilla en Thunderbird werken met een hoger versie nummer dan ik gewend was onder Ubuntu 16.04. En dat geldt waarschijnlijk wel voor meer applicaties. Maar die twee sprongen er bij mij meteen uit. Wat ook opvalt is de prettige manier waarop alles visueel wordt aangeboden. Het plaatje van Fedora is erg rustig voor de ogen. En als je kiest voor extra themes wordt het geheel gewoon heel erg goed weergegeven. (ik gebruik Aurora-Nuevo-Mixed Flat als GTK+ engine, Papirus als pictogram theme, Adwaita als cursor theme en paper als Shell theme.
Toch zijn er ook een aantal issues die nog opgelost moeten worden. Zo is de boot snelheid van Fedora aanmerkelijk lager dan ik bij Ubuntu gewend was. Dat valt echter deels te beïnvloeden door bijv wat niet gebruikte services uit te zetten. Zo heb ik bijv. ModemManager.service en bluetooth.service uitgezet (systemctl disable bluetooth.service) en daarmee wat snelheid teruggewonnen. Maar echt vlot is het niet.
Afijn, het ziet er erg goed uit, het aanbod van programma’s is uitstekend. Maar draait het ook stabiel? Dat is een lastige vraag moet ik bekennen. Het vraagt ten eerste om ervaring met Fedora. Neem bijvoorbeeld het enthousiast installeren van thema’s Dat is niet altijd even slim als het uitverkoren thema niet helemaal is geoptimaliseerd voor deze specifieke versie van GNOME-Shell. je kan overigens je GNOME Shell heel eenvoudig herstarten met een ALT+F2 en dan de letter “r”.
Ook het gebruik van de NVIDIA driver is anders dan je gewend bent. Ik heb daarvoor overigens deze werkwijze gebruikt: https://rpmfusion.org/Howto/nVidia#Current_GeForce.2FQuadro.2FTesla. Maar dat betekent wel dat bij het verkrijgen van een nieuwe kernel je geduld moet hebben bij het opnieuw opstarten van je computer. Het komt gewoon goed, maar in het begin denk je meteen dat het avontuur met Fedora gestrand is. Er moeten namelijk bij de reboot kernel modules worden gemaakt en dat duurt lang zonder enige vorm van terugkoppeling. Een klein knipperend streepje op het scherm is voor mij in ieder geval niet meteen duidelijk.
Met die observatie ben ik dus toch wel tevreden over het gebruik van Fedora. Maar ik erken dat er concurrenten op de loer liggen. Hoe gaat straks Ubuntu 17.10 zich presenteren? En wat te denken van Solus GNOME of Manjaro GNOME of Arch die zich zeker niet onbetuigd laten. We zullen het zien. Vooralsnog kan ik prima uit de voeten met Fedora 25 en zie ik met alle ontwikkelingen de toekomst van Linux op mijn desktop zonnig in.
Al eerder heb ik met de gedachten gespeeld om over te stappen van Ubuntu naar Fedora. Sterker nog…ik heb het al eens gedaan. Maar uiteindelijk kwam ik dan toch weer terug bij Ubuntu. Maar nu Canonical bekend heeft gemaakt dat vanaf Ubuntu 18.04 ook Ubuntu weer met 100% GNOME gaat werken komt die drang om over stappen weer terug. Want Fedora 25 is gewoon top en sowieso is Fedora dé GNOME distributie. En natuurlijk kan Ubuntu die rol gaan overpakken. Maar de vraag is of ik het ze nog wel gun. Er is zoveel tijd en moeite verspild met de ontwikkeling van Unity 7, Unity 8, Touch, Mir en Snaps terwijl anderen al lang overtuigd waren van de voordelen van GNOME, Wayland en flatpak. En ook hebben bewezen dat ze echt aandacht hebben voor een desktop gebruiker.
Maar wat vooral meespeelt is buitengewoon goede indruk die Fedora 25 op mij heeft gemaakt. Vooralsnog werk ik via een aparte HDD tray op mijn desktop onder Fedora 25. Maar ik overweeg om binnenkort de sprong te maken naar de SSD en daarmee Fedora default te maken op mijn systeem. De workflow, de grafische presentatie, stabiliteit én het gegeven dat ik alles kan wat onder Ubuntu werd gedaan maakt het niet zo lastig om over te stappen. En met een paar kleine ingrepen zijn er zelfs nog wat Unity indrukken bewaard gebleven.
Nog even een paar dagen testen maar als dat goed gaat….
De release van Ubuntu 16.04.2 is een paar keer uitgesteld. Vooralsnog heb ik geen iso bestand gevonden voor de nieuwe pointrelease. Maar die zal ongetwijfeld snel komen. Huidige gebruikers van Ubuntu 16.04 zullen echter zien dat ze al ge-update zijn. Tenminste als ze keurig alle updates hebben geïnstalleerd. Je kan dat zelf controleren door het volgende commando in te voeren:
cat /etc/lsb-release
Wat bij mij de volgende informatie uitspuugt:
DISTRIB_ID=Ubuntu DISTRIB_RELEASE=16.04 DISTRIB_CODENAME=xenial DISTRIB_DESCRIPTION="Ubuntu 16.04.2 LTS"
Als je hebt ge-update dan check je ook even je kernel met
uname -a
en dan zal je zien dat je nog op je vertrouwde en solide 4.4.0-62-generic werkt. Mijn output is dus:
Linux digiplace 4.4.0-62-generic #83-Ubuntu SMP Wed Jan 18 14:10:15 UTC 2017 x86_64 x86_64 x86_64 GNU/Linux
Ubuntu 16.04.2 komt straks echter met een iso bestand met daarop de 4.8 kernel. Maar voor gebruikers die hun systeem keurig vanuit 16.04 blijven updaten krijgen die nieuwste kernel niet automatisch aangeboden. Daar is echter wel een reden voor. Daarvoor moeten we even kijken naar de betekenis van hardware enablement (HWE).
Met HWE wordt ervoor gezorgd dat jouw systeem up to date blijft met nieuw uitgebrachte hardware. Er komen immers 2 x per jaar nieuwe releases uit van Ubuntu. In die tussenliggende periode wordt echter ook nieuwe hardware op de markt gebracht. Als je die hebt aangeschaft dan wil je ook dat ze meteen gebruikt kunnen worden. Dan wil je niet wachten tot de eerstvolgende nieuwe release van Ubuntu. Daarom is er een zgn. rolling release constructie opgezet voor de kernel. Die kernel is specifiek gemaakt voor Ubuntu en wordt na te zijn getest ook beschikbaar gesteld voor haar gebruikers. Dat is natuurlijk hartstikke fijn maar het risico is natuurlijk altijd aanwezig dat die nieuwe kernel nog bugs en problemen introduceert die je bijv. in een bedrijfskritische omgeving niet wenst te zien.
Om dat probleem te tackelen worden er verschillende kernels voor verschillende soorten gebruikers uitgebracht.
Als je in bijv. Synaptic gaat spitten dan zal je ook zien dat die 2 varianten worden aangeboden: de linux-generic en de linux-hwe-generic kernel.
Als nieuwe hardware niet wordt ondersteund door de linux-generic kernel dan moet je zorgen dat je werkt met de nieuwste kernel. Je hebt dan gewoon geen keuze. Maar als jouw hardware gewoon werkt dan is er eigenlijk geen enkele noodzaak. Mochten er in de nieuwe hwe-generic kernel bugfixes worden doorgevoerd die ook voor de linux-generic kernel van belang zijn dan worden die namelijk ook voor de gewone kernel beschikbaar gesteld.
Mocht je sowieso met de nieuwste kernel willen werken dan kies je formeel voor
sudo apt install linux-generic-hwe-16.04
maar waarschijnlijk wil je dan toch het volgende commando gebruiken:
sudo apt-get install --install-recommends xserver-xorg-hwe-16.04
omdat je dan ook de nieuwste HWE stack (X stack) krijgt aangeboden.
Referenties:
https://wiki.ubuntu.com/Kernel/LTSEnablementStack
http://askubuntu.com/questions/248914/what-is-hardware-enablement-hwe
http://askubuntu.com/questions/882896/old-kernel-with-ubuntu-16-04-2-update
Stel je wil een extra harde schijf inbouwen in je computer. Schijven die al beschikbaar zijn tijdens het installatie proces van Ubuntu kan je meteen opgeven en zijn dan ook automatisch beschikbaar. Maar wat doe je als je achteraf een extra schijf wil inbouwen? Je gaat dan natuurlijk niet meteen Ubuntu opnieuw installeren.
Bouw eerst die schijf in. Herstart dan je computer en zoek het door je besturingssysteem opgegeven UUID op. UUID staat voor Universally Unique Identifier en is dus een ID die wordt gebruikt om (in dit geval) de identiteit van een harde schijf aan te duiden. Dat gebeurt d.m.v. een zgn. 16-octet (128-bit) nummer. De UUID wordt weergegeven in 32 hexadecimale cijfers. Deze cijfers zijn ingedeeld in vijf groepen, in ongelijk aantal en gescheiden door koppeltekens: 8-4-4-4-12.
Oké, dat is dus een hoop theorie, nu de praktijk:
Open een terminal en ga naar de map waar alle UUID’s worden bijgehouden. Oftewel tik in:
cd /dev/disk/by-uuid
Vervolgens krijg je een overzicht met behulp van het commando
ll
Bestudeer daar de opgegeven UUID’s en bepaal welke UUID hoort bij jouw nieuw ingebouwde schijf. Je kan daarbij gebruik maken van bijv. Gparted als het je niet meteen duidelijk is welke schijf hoort bij sda, sdb, sdc etc. Je kan ook even kijken welke schijven al automatisch worden gebruikt door even te spieken in je /etc/fstab/ Dat gaat heel eenvoudig met het commando:
cat /etc/fstab
Voordat je die nieuw gevonden UUID gebruikt om je /etc/fstab aan te passen moet je eerst een mountpoint aanmaken. In het voorbeeld hierna gebruik ik daarvoor /mnt/tweedeschijf.
Je maakt dat aan met het commando:
sudo mkdir /mnt/tweedeschijf
en maakt die schijf beschrijfbaar met behulp van
sudo chown -R user:user /mnt/tweedeschijf
Daarbij vervang je user:user door je eigen gebruikersnaam.
Vervolgens geef je jouw computer opdracht om bij het opstarten die nieuwe schijf automatisch te koppelen aan dat mountpoint. Daarvoor pas je jouw /etc/fstab aan. Gebruik je editor naar voorkeur, ik gebruik graag in een terminal nano dus het commando
sudo nano /etc/fstab
Voeg dan een nieuwe regel toe aan jouw fstab zoals hieronder staat vermeld. Let op! Gebruik het juiste UUID (je andere schijven staan er ook al in) en het zojuist aangemaakte mountpoint én bedenk dat het voorbeeld uitgaat van een nieuwe schijf die bestaat uit één partitie met ext4 als filesysteem.
UUID=jouwgevondenUUID /mnt/tweedeschijf ext4 defaults 0 2
Start je computer opnieuw op, ga in je bestandsverkenner (Nautilus, Dolphin, Konqueror, Nemo, Thunar etc. etc.) naar je mountpoint en maak er vervolgens een bladwijzer van.
Canonical roept heel graag dat Ubuntu (en ik citeer) “The leading OS for PC, tablet, phone and cloud” is. Of zou moeten zijn. En deels klopt het ook wel. Ubuntu is namelijk overal vertegenwoordigd. Heel groot in de Cloud, groot aan het worden in IoT, er zijn steeds meer mensen die Ubuntu gebruiken op hun computer en er schijnen zelfs mensen rond te lopen met een Ubuntu telefoon en tablet. Ach…marketing. Een flinke schep zout doet soms wonderen.
Nou behoor ik zelf tot de mensen die al jarenlang met veel plezier Ubuntu gebruikt op desk- en laptop. En Ubuntu als server wordt ook graag ingezet en langzamerhand ga ik steeds meer belangstelling krijgen voor Ubuntu Core. Maar Ubuntu op een telefoon?
Met Ubuntu op een telefoon is wel wat aan de hand. Het gaat niet puur om het aanbieden van een alternatief voor Android of IOS. Het is de droom van Ubuntu om smartphones in te zetten als alternatief voor een volwaardige computer. Je sluit dan je telefoon aan op een dockingstation. Daaraan hangt een monitor, keyboard en muis en daarmee bereik je het ultieme doel: convergence oftewel convergentie:
convergentie: Naar elkaar toegaan, overeenstemming of samenkomst op een punt, iets dat op elkaar gaat lijken.
Alles lijkt erop gericht om die doelstelling te behalen. De ontwikkeling van Unity is bijvoorbeeld volledig gericht op Unity 8 want daarmee verkrijg je een interface die zowel op een klein als op een groot scherm kan werken. Een systeem die kan worden bediend met een toetsenbord en muis maar ook kan werken met Touch bediening.
De ontwikkeling van Unity 8 is echter nog een hele kluif voor Canonical / Ubuntu. We kunnen nu een preview bekijken onder Ubuntu 16.10 maar als je niet over de juiste hardware beschikt werkt het niet. En als het wel werkt valt er eigenlijk niet mee te werken. Geeft niets…een preview laat alleen maar zien hoe het er nu voor staat en waar het naar toe lijkt te gaan. En aan de andere kant van het spectrum moeten we dan kijken hoe het werkt op een mobiele telefoon.
Er worden toestellen verkocht met Ubuntu als OS maar kom ze maar eens tegen. Daarom is het leuk om te zien dat er tools beschikbaar komen om Ubuntu zelf op je telefoon of tablet te installeren. Een heel geslaagde versie kan je vinden op GitHub: Magic Device Tool van Marius Quabeck. Een tool die alleen maar werkt vanaf een Ubuntu 16.04 (of hoger) computer en alleen maar werkt op een beperkt aantal toestellen. En het werkt niet als een dual OS, het is alles of niets.
Het gebruik van Magic Device Tool is wel heel eenvoudig. Uiteraard heb je Git op je computer geïnstalleerd. En je hebt een toestel zoals hieronder staat aangegeven.
Zelf heb ik onderstaande procedure gevolgd op een Nexus 5 (hammerhead). Voor je begint zorg je natuurlijk dat je onder het dan nog geïnstalleerde Android je USB foutopsporing aanzet (onder Onwikkelaarsopties). Vervolgens sluit je de telefoon met een usb kabel aan op je Ubuntu 16.04+ computer. En je beseft je dat het op geheel eigen risico moet worden gedaan. Als je iets fout doet of ik schrijf hieronder iets verkeerd op dan loop je de kans dat je telefoon onbruikbaar wordt. En zelfs als het allemaal is gelukt is je telefoon niet echt bruikbaar geworden. Want het is duidelijk nog lang niet af. Met die waarschuwing de volgende commando’s:
Vervolgens in de terminal:
git clone https://github.com/MariusQuabeck/magic-device-tool.git
cd magic-device-tool
chmod +x launcher.sh
./launcher.sh
Met dat laatste commando start je de installatie van benodigde software en als dat allemaal is afgerond kan je wederom met die opdracht de standaard interface oproepen. Het is van belang dat je begint met het maken van een backup. Vervolgens moet je de telefoon voorzien van een unlocked bootloader. De Nexus 5 heeft immers standaard een locked bootloader. Hou er dan wel rekening mee dat daarmee je hele telefoon wordt gewist! Je bent daarna dus alles kwijt. Opties om dat te bewerkstelligen worden allemaal in deze tool aangeboden. Voor de Nexus 5 moet je overigens de toetscombinatie VOLUME DOWN + POWER gebruiken om FASTBOOT te kunnen starten. De rest spreekt wel voor zich lijkt mij of je kijk nog even rustig naar onderstaande video.
Dat is een lastige vraag. Ik ben gek op Ubuntu maar het is eigenlijk zonde om zo’n goede telefoon of tablet op te offeren aan dit speeltje. Want dat is het op dit moment. En je bent ook zo uitgespeeld. De batterij is heel snel leeg, de responsiviteit is niet geweldig, Veel toepassingen zijn niet beschikbaar of alleen te gebruiken als webapp. En dat is geen feest op je kleine scherm. Mijn browser doet het al helemaal niet… Kortom…leuk voor heel even, maar dat is het dan wel. De koppeling met apart scherm en bluetooth keyboard en muis heb ik ook niet geprobeerd omdat ik daar de hardware (nog) niet voor heb. Maar alles bij elkaar heeft deze installatie mij wel geholpen. Ik ben vooralsnog blij met Ubuntu op mijn computersystemen en blijf vooralsnog gewoon bij Android voor op mijn smartphone.
We hebben tegenwoordig allemaal wel een Raspberry Pi liggen. En als de nieuwste variant is aangeschaft krijgt de voorgaande versie soms een minder spannende taak toebedeeld. Maar met de komst van de Netcloud Blox zou dat wel eens kunnen veranderen.
Nextcloud Box is een hardwarekit waarmee je een eigen private cloud kan creëren. Het bestaat uit een kleine WD USB3 PiDrive van 1 TB, een behuizing, voeding, kabels en een micro-sd kaart met daarop Snappy Ubuntu Core, Apache, MySQL én de laatste versie van Nextcloud 10. Je moet er zelf een Raspberry Pi 2 in monteren. De behuizing is ook geschikt voor de Raspberry Pi 3 maar de software is daar nog niet op voorbereid. Je kan dus overwegen om even te wachten, maar de Raspberry Pi 2 natuurlijk prima in staat om deze cloud oplossing aan te sturen.
Het aardige van deze Nextcloud Box is natuurlijk de samenwerking tussen Nextcloud, Ubuntu en Western Digital. Ubuntu en Western Digital zijn natuurlijk bekende namen in het veld. Maar vlak ook Nextcloud niet uit. Een van de oprichters én de belangrijkste developers van Owncloud hebben onlangs Nextcloud als fork van Owncloud opgestart. En het lijkt erop dat ze in staat zijn om een heel belangrijke speler te worden in de private cloud oplossingen.
Nextcloud is an open source, self-hosted file sync and share and communication app platform. Access & sync your files, contacts, calendars & communicate and collaborate across your devices. You decide what happens with your data, where it is and who can access it!
