Er bestaat blijkbaar al een tablet met Ubuntu: de Ekoore Drake. Het gaat nog om een Ubuntu 10.10 met touch ondersteuning en Unity Netbook interface. Maar laat dit het begin zijn van meer want een dergelijke tablet met bijv. Ubuntu 11.04 en Unity zou mijn voorkeur krijgen boven een iPad of Android tablet.
Ubuntu heeft met de (aanstaande) introductie van Unity als nieuwe shell voor haar desktop een aantal keuzes gemaakt. Mocht je (nog?) niet geheel tevreden zijn met die keuzes dan moet je onder de motorkap duiken. Dat is niet altijd verstandig want als je tegen problemen oploopt moet je ze ook zelf oplossen! Met die waarschuwing in het achterhoofd heb ik een aantal tweaks gevonden die het leven onder Unity een stuk aangenamer maken.
Met de introductie van Global Menu worden de venster menu’s voortaan in het bovenste paneel weergegeven.
Mocht je dat niet willen dan is het volgende terminal commando voldoende om dat weer terug te draaien.
sudo mv /etc/X11/Xsession.d/80appmenu /etc/X11/Xsession.d/80appmenu.bak
(daarna even opnieuw inloggen om het te activeren)
Mocht je later spijt krijgen van die beslissing dan ga je weer terug naar Global Menu met:
sudo mv /etc/X11/Xsession.d/80appmenu.bak /etc/X11/Xsession.d/80appmenu
Voor Firefox en Thunderbird worden echter plugins gebruikt om Global Menu te gebruiken. Zet die dus uit met behulp van
sudo apt-get remove firefox-globalmenu
sudo apt-get remove thunderbird-globalmenu
Onder Unity worden maar een paar programma indicators afgebeeld aan de rechterkant van het paneel. Daardoor mis je nu de indicators voor bijv. je klembord manager, Tweetdeck, Spotify etc. Als je dat wilt oplossen is het volgende terminalcommando voldoende:
gsettings set com.canonical.Unity.Panel systray-whitelist "['all']"
Mocht je toch terug willen naar de default instelling dan is het volgende commando noodzakelijk:
gsettings set com.canonical.Unity.Panel systray-whitelist "['JavaEmbeddedFrame', 'Mumble', 'Wine', 'Skype', 'hp-systray']"
Je moet even opnieuw opstarten om deze wijziging te effectueren.
Met de aanstaande release van Ubuntu 11.04 breekt Ubuntu met een lange traditie. De koppeling met de vrijgaven van Gnome wordt immers doorbroken. En dus wordt Ubuntu niet met Gnome 3.0 aangeleverd maar met Gnome 2.32.1. En dat is natuurlijk een opvallende beslissing. De ontwikkelaars van Gnome (waar ook Canonical een belangrijke bijdrage in heeft) hebben met Gnome 3.0 een geheel vernieuw platform neergezet. Maar er kwam een verschil van inzicht wat er toe heeft geleid dat Ubuntu zal verschijnen met een eigen interpretatie van de Gnome Shell.
Een fundamenteel verschil tussen de shell van Gnome 3.0 en Ubuntu is de keuze van de composiet windowmanager. Gnome heeft gekozen voor Mutter waar Ubuntu heeft gekozen voor Compiz. Daaroverheen heeft Ubuntu ervoor gekozen om Unity verder te ontwikkelen en toe te passen als de standaard shell voor haar besturingssysteem.
Het ziet er naar uit dat deze beslissing mede is ingegeven door de overtuiging van Ubuntu dat ze een rol kunnen spelen in de ontwikkeling van zgn. Touch devices. Onder Ubuntu 10.10 werd die ondersteuning al meegebakken en het ziet ernaar uit dat het steeds belangrijker wordt om daar verder op in te spelen. Als je dan een dergelijke visie hebt ontwikkeld dan moet je er ook voor zorgen dat je de juiste tools optimaal weet aan te bieden. De toekomst zal nog moeten uitwijzen of Unity daarin gaat slagen.
Op 28 april zal Ubuntu’s Natty Narwhal officieel verschijnen. Op dit moment kan je al met de 2e bèta een proefje nemen. Een bèta van Ubuntu is normaal redelijk stabiel en grote veranderingen zijn niet meer te verwachten. Daarom is het een goed moment om eens te kijken hoe Unity valt te gebruiken voor een doorgewinterde Gnome 2.* gebruiker.
De installatie van Ubuntu 11.04 zal wederom geen problemen gaan geven. Er zijn wel verschillen met vorige versies maar over het algemeen genomen zal een gebruiker zich hier best wel mee weten te redden. Het wordt pas spannend als je het systeem opnieuw opstart en je wordt begroet door de Gnome Display Manager. Daarin kan je namelijk de keuze maken of je wilt werken met de Classic Ubuntu of met de nieuwe standaard Ubuntu: Unity.
Als je kiest voor Unity dan kom je ineens in een volstrekt andere omgeving aan. Er is bijvoorbeeld geen onderste paneel meer. En het bovenste paneel heeft een andere functie gekregen. Er staan nog een paar icoontjes in de rechter boven hoek (daarover later meer) en een Ubuntu logo met daaronder de toepassingen starter. Naar nu blijkt wordt het bovenste panel dan ook eigenlijk gebruikt voor het zgn. Global-Menu systeem. Gebruikers van Apple’s OSX zijn daar al mee bekend. De vensters van applicaties zijn ontdaan van hun menu structuur omdat dit menu is verplaatst naar het bovenste paneel. Althans…als het applicatievenster de focus heeft gekregen.
Er zal ongetwijfeld een heleboel voordeel aan deze beslissing kleven anders is het niet gedaan. Persoonlijk zie ik er nog niet de voordelen van in. Wel als een applicatie full screen wordt gebruikt. Dan werkt het prima. Maar als je met meerdere applicaties werkt op een groot scherm dan moet ik toch echt veel te vaak met mijn muis te ver naar boven om keuzes te kunnen maken.
Een ander opvallend verschil is dat het paneel geen mogelijkheden meer biedt om panel applets een plek te geven. Dus mocht je gewend zijn om bijv. te werken met sensor applets, een weather applet, CPU- of systeeminfo applets…jammer! Die tijd is blijkbaar voorbij. En zelfs het rechter rijtje (indicators) heeft haar beperkingen gekregen. Want als gebruiker van HPTOOLS zie ik mijn HP utility niet meer staan. En mijn vertrouwde Parcellite klembordmanager is ook niet zichtbaar én dus onbruikbaar geworden. (tip: gebruik Diodon en dan werkt dat wel weer). Ik vermoed dat deze situatie vanzelf zal worden opgelost want het is ondenkbaar dat alle functionaliteit uit een nieuwe Shell wordt verbannen.
Genoeg over dat panel, Unity is natuurlijk heel veel meer. Het gaat vooral om de interactie tussen de aangeboden interface en de gebruiker. Wat valt dan op?
Ten eerste de aanwezigheid van Dash. Die verschijnt op het moment dat je klikt op het Ubuntu logo, links boven aan het panel. Je krijgt dan een aantal shortcuts naar veel gebruikte toepassingen of bestanden te zien. Tevens is deze Dash voorzien van een search bar waarin je de naam van een applicatie kunt zoeken én kan starten. Gebruikers van Gnome-Do zullen deze actie ongetwijfeld herkennen.
Dash wordt ook zichtbaar als je vanuit de verticale toepassingen paneel klikt op “Applications” of “Files en Folders”.
Je kan ook met je rechtermuisknop de Applications of Files en folders button klikken en dan een keuze maken uit het menu wat dan verschijnt. Als je een programma hebt opgestart dan verschijnt dat automatisch in de application bar. Met een rechtermuisknop kan je dan bepalen of dat programma daar een definitieve plek verdiend.
Je vindt daar ook een workspace switcher en uiteindelijk valt er mee te werken.
Maar Unity werkt pas echt prettig als je gebruik maakt van toetsenbord, muis en venster shortcuts. Een mooi overzicht staat op de website van Askubuntu: http://askubuntu.com/questions/28086/unity-keyboard-mouse-shortcuts
Het gaat te ver om nu al te roepen dat Unity geweldig werkt. Dat doet het niet. Er zijn nog teveel tekortkomingen. Ook de stabilteit in combinatie met Compiz baart nog zorgen. Maar tot mijn eigen verbazing val ik nog niet terug naar de vertrouwde Gnome 2.* omgeving. Ik heb nog geen ervaring opgedaan met de definitieve versie van Gnome 3.0 dus die vergelijking kan ik ook nog niet maken. Het zal mij niet verbazen als Unity zich weet te handhaven en dat het een verstandige beslissing is geweest. Maar -nogmaals- dat moet de praktijk gaan uitwijzen. Ubuntu zal het niet gemakkelijk krijgen maar als ze erin slagen hebben ze wederom hun desktop naar een hoger platform weten te tillen.
Op 28 april verschijnt Ubuntu 11.04 waarbij Unity wordt geïntroduceerd als default shell voor de desktop. Binnenkort volgt er een uitvoerige recensie op Digiplace. Dankzij de beta valt er nu al redelijk mee te werken en ik moet zeggen dat ik steeds enthousiaster aan het worden ben over de mogelijkheden van Unity.
Ik loop nog wel tegen bepaalde tekortkomingen aan van Unity (of mijn ervaringen) en die probeer ik dan op te lossen. Zo is bijvoorbeeld het ontbreken van Parcellite klembord op te lossen door Diodon te gebruiken. En als Tweetdeck gebruiker is het mogelijk gebleken om Tweetdeck te te laten verdwijnen naar het panel.
Maak daarvoor (als root) een tekstbestand aan met een opdracht die verwijst naar jouw Tweetdeck locatie. In mijn geval gaat het dan om (ongeveer) de volgende inhoud:
/opt/TweetDeck/share/META-INF/AIR/tweetdeckfast.heleboelleestekens.desktop
Noem dat bestand tweetdeck en plaats dat in de volgende locatie:
/usr/share/indicators/messages/applications
Stel dan Tweetdeck in (General) met: “Close button should hide to notification area”.
Verwacht nou geen verheven film van mijn desktop. Nee, het was gewoon een oefening om eens te kijken hoe een alternatief voor bijvoorbeeld Istanbul of recordMyDesktop zou werken. Ik heb het dan over de applicatie Kazam Screencaster.
Hoewel het programma nog volop in ontwikkeling is maakt het wel een goede indruk. De output wordt weggeschreven in het .mkv formaat en is van prima kwaliteit. Je kan ervoor kiezen om de output meteen te editen met behulp van Kazam Screencaster of met bijv. Pitivi of Avidemux. Zelf heb ik ervoor gekozen om het lokaal op te slaan. Het originele bestand is dan 368,2 MB groot en wordt verder keurig verwerkt door Youtube.
De muziekindustrie ondergaat grote veranderingen. Toen vinyl werd vervangen voor cd kwam ook de digitalisering op gang. Daardoor gingen veel mensen een mp3 verzameling aanleggen want je wilde immers “alles hebben”. Maar het lijkt erop dat we nu genoegen kunnen nemen met het beschikbaar krijgen van muziek.
Met een dienst als Spotify kan je immers altijd naar jouw favoriete muziek luisteren. Achter de computer, vanaf je mobiele telefoon of vanaf bijv. je mediaserver.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof alleen Windows & Apple gebruikers worden bediend. Maar er is ook een een zgn. preview build voor Linux aanwezig. Je moet dan wel een premium of een unlimited account hebben.
Er staan instructies op Spotify’s downloadpagina voor Linux en daarmee is de speler snel geïnstalleerd en staat het daarna ook keurig vermeld in je Toepassingen menu (onder Audio en video)
Er is nog wel ruimte voor verbeteringen maar Spotify is zeer bruikbaar gebleken. Om het goed te kunnen testen heb ik een premium account afgesloten zodat ik ook vanaf mijn HTC Desire HD kan luisteren. Maar ik had vooral behoefte om Spotify te gebruiken vanaf mijn Logitech Squeezebox Classic.
Dat is op zich niet zo lastig ware het niet dat je daarvoor een plugin moet installeren onder Squeezebox server. Tot voor kort had ik altijd begrepen dat die plugin alleen maar beschikbaar was Intel aangedreven hardware. Bij Digiplace staat echter een QNAP TS-419P en daarin zit een ARM processor.
Gelukkig is daar nu verandering in gekomen en wordt ook die ARM cpu ondersteund. De plugin staat zelfs gewoon klaar in je Squeezebox server. Vinkje plaatsen, account gegevens en voorkeuren invullen, server opnieuw opstarten en spelen maar.
In 1e instantie lijkt het niet te werken. Je moet echter naar je Internetradio scrollen om daar Spotify te vinden. In 1e instantie heb ik het geactiveerd op de webinterface van Squeezebox maar de Android applicatie “Squeeze Commander” biedt ook hier uitkomst.
Daarmee is je Android telefoon een prachtige grafische remote afstandbediening geworden en die is prima geschikt om ook je Spotify aan te sturen.
Mocht je muziek met mij willen delen dan ben ik als Digiplace te vinden onder Spotify en Last.fm.
Vandaag kreeg ik een vraag waarom een iso bestand niet naar een externe harde schijf gekopieerd kon worden. Dat had natuurlijk te maken met de bestandsomvang van die iso (4,3 GB) en de beperking van die externe harde schijf. Die was namelijk voorzien van een fat32 bestandssysteem en die kan geen bestanden wegschrijven die groter zijn dan 4 GB.
Omdat die externe harde schijf al vol stond met kostbare foto’s en filmpjes was het opnieuw formateren van die schijf geen handige oplossing. Maar het probleem is wel te omzeilen door gebruik te maken van het split commando. In dit voorbeeld heet het iso bestand file.iso
Je gaat naar de map waar die file.iso staat geparkeerd. En dan kies je vervolgens voor het commando:
split -b 700m file.iso
De 700m is een eigen keuze. Je kan b voor bytes gebruiken, k voor kilobytes en m voor megabytes. Door te kiezen voor 700m heb je altijd nog de mogelijkheid om die bestanden naar een cd te schrijven.
Dankzij het split commando worden er dan bestanden aangemaakt van 700 Mb. met de namen xaa, xab, xac, xad etc. etc. etc.
Die bestanden kan je vervolgens zonder problemen kopiëren naar de externe harde schijf.
Als je later dan weer over die iso wilt beschikken kopieer je ze terug naar je Linux desktop. Als je daar dan in een terminal het volgende commando intikt wordt de file.iso weer aangemaakt.
cat xa* > file.iso
Soms loop je tegen een handige tip aan. Op de website van Ubuntu.ka las ik bijvoorbeeld een handige tip om met de ‘windows toets’ je Ubuntu menu te activeren. Voor daarvoor deze code uit in je terminal:
gconftool-2 --set /apps/metacity/global_keybindings/panel_main_menu --type string "Super_L"
Een van de eigenaardigheden onder Ubuntu is het gegeven dat je met een ingeschakelde firewall (zoals bijv. ufw) geen mogelijkheid hebt om al je (Windows) Netwerk Shares te zien. Er zit onder de grafische interface van Gufw welliswaar een dienst als Samba ingebakken maar die dient alleen maar voor een eventueel ingestelde Samba server.
En ik wil dat mijn client gewoon alle beschikbare shares op mijn netwerk kan zien. Niets meer en niets minder.
Voor de oplossing van deze niet onlogische behoefte moet je even onder de motorkap van UFW duiken.
Vanuit een terminal:
gksudo gedit /etc/default/ufw
En voeg vervolgens de volgende regel toe aan het einde van dat bestand:
IPT_MODULES=”nf_conntrack_netbios_ns”
Vanaf dat moment kan je onder Nautilus gewoon op Netwerk klikken en al je netwerk shares vinden.
Bron: bugrapport
Met meerdere computers of werkplekken in gebruik is het natuurlijk handig als je bepaalde zaken weet te synchroniseren. Met mail is dat niet zo moeilijk want dat kan je vanaf de serverkant wel regelen (imap).
Met een browser ligt dat wat lastiger. Je gaat dan op zoek naar hulpmiddelen en gebruikers van Firefox of Google Chrome komen dan al gauw uit bij Xmarks. Met behulp van hun plugin kan je zowel je bookmarks als je wachtwoorden extern bewaren.
Je kan daar natuurlijk voor kiezen. Maar je weet dan niet hoe men daar met jouw bladwijzers en kostbare wachtwoorden omgaat.
Er zijn gelukkig een paar alternatieven.
De makkelijkste manier is het (liefst) dagelijks kopiëren van je configuratiemap. Daarvoor open je Nautilus en maakt de onzichtbare mappen en bestanden zichtbaar met de toetscombinatie Ctrl+h. Gebruik je Firefox dan kopieer je de map .mozilla en bij Google Chrome kopieer je de map google-chrome die je kan vinden in de map .config
Omdat we allemaal vol zijn van goede voornemens kan je die maar beter automatiseren en door deze mappen mee te nemen in je dagelijkse backup (zoals bijv. is besproken in het artikel over Simple Backup Suite)
Je kan ook Ubuntu One instellen om voormelde mappen te synchroniseren. Klik met je rechtermuisknop op de bewuste map en kies vanuit het popup-menu voor Ubuntu One -> Deze map synchroniseren.
Mocht je genoeg vertrouwen hebben in Google dan kan het nog makkelijker geregeld worden in Google Chrome.
Google Chrome kent een synchronisatie tool voor het synchroniseren van je bladwijzers, extensies, thema’s etc. Daarvoor ga je naar de instellingen van Google Chrome, kiest voor Voorkeuren en daarna het tabblad Persoonlijke Items. Met de knop aanpassen bepaal je wat er moet worden gesynchroniseerd.
Daarna moet je even de starter aanpassen van Google Chrome. (Menu, Systeem, Voorkeuren, Hoofdmenu). De opdrachtregel moet dan worden: /opt/google/chrome/google-chrome -enable-plugins -enable-sync %U
Gebruikers van Firefox hebben de mogelijkheid om hun bladwijzers te synchroniseren met de plugin die samenwerkt met Ubuntu One. Die plugin wordt vanzelf aangeboden als je bij je Ubuntu One account aangeeft dat je daar gebruik van wenst te maken.
